प्रेम, यौवन र नजन्मिएको म

                                                                                   - प्रदीप गौतम “अंकित”-

“Hi! I’m Shaurav, Good to see You.”
'Me, Juna! Good to see You too.'
“जुना …..नेपाली हो?”
'हो नि! अनि आफू पनि नेपाली हो?'
'ओ, हो। ल नेपाली-नेपाली परेछ नि! फेस हेरेर त छुट्ट्याउनै नसकिने भो ….. '
'त्यही त हेर न'

२ वर्षदेखि अमेरिकाको एउटा युनिभर्सिटीमा पढिराखेको २३ वर्षे सौरभले आफ्नो लाइब्रेरीमा नयाँ नेपाली साथी जुनालाई भेट्दा नेपालमै पुगेजस्तो अनुभव गर्‍यो। सौरभले कुरा अगाडि बढायो “अनि नेपालबाट कहिले आएको त?” “लास्ट सेमिस्टरमा आएको हो, मेरो अर्को युनिभर्सिटी अलि महँगो भएर यसमा ट्रान्स्फर गरेको” एकै वाक्यमा जुनाले प्रस्ट पारी । 

१९ बर्से जुना अध्ययनशील, सुन्दर, हाँसेर बोल्नुपर्ने, मिजासिली ‘बेच्लर्स इन बिज्नेस अड्मिनिस्ट्रेसन’ पढ्दै गरेकी केटी थिइ। सौरभ पनि सम्पन्न परिवारको एक्लो छोरो, आकर्षक पर्सानालिटी भएको जेहेन्दार विद्यार्थी थियो र अबको २ वर्षमा इन्जिनियर बन्ने क्रममा थियो। दुबैको पढाई शुरु भैसकेको थियो, नेपालीका नाममा त्यो कलेजमा सौरभ र जुना मात्रै थिए। विदेशी भूमि, एक्लो पट्ट्यारलाग्दो जिन्दगी, अनि एकोहोरो पढाइको दैनिकीबाट केही समय सुस्ताउन चाहन्थ्यो सौरभ। जुना पनि यो बिशाल शहरमा घरी-घरी एक्लो महसुस गर्थी अनि मनमनै समयरुपी पिजडाबाट छुटेर माछापुछ्रे र फेवातालमाथि पाराग्ल्याइडिङमा उन्मुक्त रम्न चाहन्थी, तर के गर्नु सोच्नु र वास्तविक हुनुमा निकै फरक थियो। जुना क्याम्पस नजिकै बस्थी भने सौरभ केही टाढा। सौरभसँग कार भएकोले जुनालाई बेला बेला बजार जान-आउन सहयोग गर्थ्यो, एकजना साथी अझ नेपाली भएको नाताले। जुना पनि एक्लो शहरमा सौरभको सहयोगलाई मनमनै धन्यवाद दिइरहेकी थियी। दुबैजना परिवारबाट टाढा, एउटै लक्ष्य ‘पढाइ’, महत्वाकान्क्षी स्वभाब, सेन्स अफ ह्युमर’ आदि मिल्दोजुल्दो बानी ब्यबाहारले एक अर्कामा अझ नजिक बनायो। खाली भएको समयमा दुबै जना नजिकैको पार्कमा जान्थे, धेरैबेर गफ गर्थे, जीवनका तिक्तता र अनुभबहरु बाड्थे, फर्किन्थे अनी पढ्न सुरु गर्थे। कहिले फिल्म हेर्न जान्थे, कहिले अबेरसम्म लाइब्रेरीमा पढेर बस्थे, कहिले सगै डिनर खान रेस्टुराँ जान्थे। दुबैजना एक किसिमको अनौठो न्यानोपना महशुस गर्न थालेका थिए, अझ सौरभ त दुई बर्षमै पहिलो पटक खुशी थियो त्यो शहरभित्र कारण उही थियो आफ्नो असल साथी जुनाको साथ।

Happy New Year 2012 (Cartoon)

कथा: सुबोध, अप्सरा अनि अमेरिकी घर

"My boss has organized a party at the restaurant, so I will be little late ok?” यति भनेर अप्सराले टेक्स्ट पठाई आफ्नो लोग्ने सुबोधलाई । असहज अनुहार बोकेरै भएपनि "ओके" मात्रै लेखेर पठायो सुबोधले । आज शनिबार  सुबोधको छ दिने गोरु जोताइपछीको बिश्राम गर्ने दिन। एकै छिनमा एउटा कल आयो "सुबोध बेटा, एक बात सुनो, कल तुम जल्दी आना, ओ दुस्रा बन्दा बिमार होगया यिसिलिये", "ठिक है भाई साहेब" यति भन्दै सुबोधले फोन राख्यो। भारी मन लिएर सुबोध किचन तिर पस्यो। "अलिकति पैसा बच्यो भने त यो धोतीको ग्यास स्टेसन लात हानेर हिड्छु, आफ्नो त केही पनि चल्दैन यार। सधैं नोकर जस्तो भएर बस्नु पर्ने त्यो पनि ग्रीन कार्ड भएको मन्छे।" हल्का क्रोध मिश्रित बदलाको भावना लिएर फत्फताउदै बेडतिर फोन हुरर्‍याएर शान्त पार्न खोज्यो आफ्नो क्रोध । सुबोध! हो, त्यहि सुबोध जो  अमेरिकाको  डि.भि. भरेर  छ बर्ष अघि सपनाको देशमा सगरमाथा भन्दा अग्ला सपनाहरु बुनेर आएको थियो। गाऊमा सरकारी स्कुल पछि आर. आर. क्याम्पसमा स्नातक तिर हल्लिने क्रममा अमेरिकाको ग्रीन कार्ड पाउने शुभ समाचार सुन्दा सुबोध कम्ता खुशी थिएन। सच्चिकै भन्नुपर्दा सुबोध त्यहि नेपालमा बिताएका अन्तिम बर्षमा सबैभन्दा खुशी भएको थियो। अमेरिकामा आएपछि पनि उसले हल्का फुल्का डलर जोडेकै थियो, एउटा दश वर्ष पुरानो भएपनि जापानीज  होण्डा कारमा चढेको थियो, घरमा नेपालको जस्तो लोडसेडिङ थिएन, तातोपानी, ए. सी. , हिटर सबै चलेकै थियो, श्रीमतीको पनि साथ थियो तर एउटा कुराको साह्रै कमी थियो - मनभित्रको खुशी। सुबोध बिगत छ बर्ष देखि शायदै धित मारेर हाँसेको होस।

अमेरिका टेकेको पहिलो दिनमा एअरपोर्टबाट कोठामा जाने समयमा देखेका गगनचुम्बी भवनहरु, काठमाडौंको पुतलीसडकतिर साइबर बस्दा देखेका तस्बिरहरुभन्दा पनि आकर्षक रहरलाग्दा पुलहरु, फराकिलो बाटो, सफा शहर, चिल्ला गाडीहरु देख्दा  मनमनै खुबै भाग्यशाली ठानेको थियो सुबोधले आफुलाइ। यसैबिच सुबोधको मानसपटलमा काठमांडौका फोहोरका थुप्राहरु सम्झेर एकपटक नेताहरुलाईपनि धिक्कार्न भ्यायो। हुन पनि साच्चिकै अमेरिका त्यसै अमेरिका भएको थिएन।

तर सुबोधको त्यो खुशी एक हप्तामै निमिट्यान्न पर्‍यो जब उसले अमेरिकी कर्मभुमिमा आफ्नो कामको श्रीगणेश एउटा ईण्डियन रेस्टुराँबाट गर्‍यो। हुन त कामगर्दा कोहि ठुलो सानो भन्ने त हुदैन तैपनि उसलाई आर आर पढ्दा चियाको चुस्कीसगै राजनैतिक गफ चुटेर आफूलाई जानकार र बुद्धिमानी छु भन्दै पालेको आत्मरती ईण्डियनको भांडा उठाउदा पहिलो रातमै तातो पानीले जूठा भांडा पखालेजस्तै गरि पखालीदियो। अमेरिका आउँदा लागेको ऋण, बर्षेनी पानी चुहिने छानोको घर, आमाको त्यहि पुरानो पछ्यौरी, बाको दुईठाउंमा टालेको टोपी, भाई-बहिनिको पढाई सबै कुराले सुबोधलाई जस्तो सुकै काम गरेर भएपनि पैसा पठाउनु पार्ने बाध्यता थियो।

उराठ उराठ काठमाडौं

-Pradeep Gautam,

नगरकोट बाट फिस्स हासेको घामसगै

बिऊतिन्छ यो काठमाडौं ।

यो काठमाडौं, 

रोग भोक शोकले ग्रसित छ ।

बिहानै मन्दिरका घण्टीहरुले बिउझाउथे पहिले,

टोल टोल का ढुङ्गाहरु पनि पुजिन्थे पहिले,

तर आज,

फोहोरहरुले ढाकिएका छन

ईतिहासका धरोहरहरु ।

माईक्रो, टेम्पो र अनी सुजुकिहरुले 

थोत्रो बनैएका छन सडकहरु  ।

यो काठमाडौं,

देख्दै उराठ लाग्छ अचेल ।

यस्ले धेरै बोलिहरु सुनेको छ,

धेरै अश्वासन हरु सुनेको छ ,

तर उ आज उदास छ, मलिन छ,

किनकी,

यहाँ बोल्नेहरु मात्रै आए

बनाउने हरु कृष्णभिर कट्न सकेनन वा

निरस मुस्कानसगै बिदेस पलायन भैसके ।

यहाँ सपाङगहरु माग्न बसेका छन

अपाङ्ग को नाटक गरेर ।

भ्रस्ट हरु मौलएका छन

होली खेलिरहेका छन उन्माद्सगै 

जनताका पसिनाहरुमा  ।।

यहाँ कती हर्के माइला साइलाहरु

कतार अनी कुबेतका खाडीमा डढिरहेका छन,

परिवारको एकसरो कपडा फेर्न ।।

तर,

चोर,फटाहा अनी गुण्डा नाइकेहरु 

नेता नामको पगरी गुथेर

तिनै भोका नङ्गा लाई अझै लुछिरहेका छन ।

बिचरा यो काठमाडौं....

बस.....!

हेर्छ टुलुटुलु,

परदेशमा धन कमाउन गएको छोराको आसमा

बुढी आमा आगनिबाट

आँखा बिच्छ्याय जस्तै गरी ।।

काठमाडौं,

धेरै सन्तान देख्यो यसले ।

सबैले कुल्चेरै हिंडे अनी,

चाखे, जिब्रो सल्बल्याय अनी पिच्च थुके..

जस्ले यसलाई माया गर्न खोज्यो

ऊ दास्ढुङामा मिल्कियो ।

फक्रनै नपाई निमिट्यान्न पर्‍यो ।।

बस् ,

यो काठमाडौं

ईतिहासका पानाहरु भर्ने बेगर 

केही गर्न सकेन...

तछड्माछाडको उदेकलाग्दो जिन्दगी देखी

थकिसक्यो,

ऊ अब फगत,

एउटा शान्ति चाहन्छ

अनी,

सुस्ताउन चाहन्छ, हराउन चाहन्छ

फेरी कहिल्लेई नबर्बराउने गरी ।।

My Own Portrait by myself

Obama And Challenges

Time: You Are My Pedagogue

Dear Time,

You are so great'
I can not stop without
Praising your nobleness,
I venerate your grandeur.

Time,
Its not just because,
You are running with unstoppable pace
Its not just because,
You are powerful,
Its because, You are my pedagogue,
And I am your pupillage.

You have taught me
many lessons of the life,
so that,
I can walk without fear of
overhanging obstacles.
You have given me
Such a luminous light
So that,
I can see the glimpse of beauty,
You have given me
Such a tenacity, so that
I can cross the rivers of sorrow.
You have given me
Such a wings of felicity, so that
I can fly over the sea of grief.

Time,
You are really great'
Because of You,
I do not need to live
Being analphabetism,
Because of You ,
I do not need to live
Under the shed of fragility.

Time,
You are simply a nifty,
I will be learning
With you in every seconds of my life.
you will be following me
and I will be following you
in every stanza of my life.

In my screams, smiles, tears and faith,
My heartbeat, eyes and each of my breathe,
You will be there with me
In each of my steps.

Dear Time,
At last, I would say this,
Without your kindness,
I shall never be me!
Without your wish,
My cherished world
Would never be glorious like this.

-Pradeep Gautam (12/23/2010)

आगोका फेवाहरु

हे
काल्पनिक अपरिचिता

भो भैगो भो
मैले पुरा गर्न नसकेका बाचाहरु
अब
धमिराहरुले पुरा गर्नेछन,
किनकी
धमिरहरुको रासमा
लट्पटिएको छु,
धेरै आश्वासनहरुका
थुप्राहरुबाट
खुला आकाशमा म
शायदै आउनेछु ।।


तिमीले बोलाउने छौ शायद,
जिन्दगीका कुनै हरफहरुमा
र मलाई कोट्ट्याऊने छौ
अनी सोध्नेछौ
प्रिय
कहाँ गए तिम्रा बाचाहरु
कहाँ गए ति कोकिल कन्ठहरु
अनी कहाँ गए ति
संसार भुलाउने मुस्कानहरु ।।
अनी म,
अनायसै हराउने छु
पस्चातापको बिस्मएकारी
कोइलाहरुमा बिलिन हुनेछु।।

हो,
जब जब मैले
सफलताको सगरमाथा चढ्न खोजे,
तब तब
पापी हिमपहिरोहरुको भङारमा छोपिन पुगे,
जब जब मैले
आगोका फेवाहरु
पानीको डुंगामा तर्न खोजे,
तब तब मैले
पानीहरु जलेको पाए ।
अब फेरी म मा
हिमपहिरोहरुलाई चिर्ने दम्भ छैन
अब फेरी म मा
आगोका फेवाहरु तर्ने अतिरन्जना छैन।
म केवल एउटा परिधीभित्र सिमित छु,
मेरा सारा बिगत,
आश्वासनरुपी धमिराहरुका सिरानीहरुमा
गुज्रिरहेकाछन
प्रतेक काला जुनहरुसगै ।।


-प्रदीप गौतम

पुरानो डुङामाथी अपरिचित म

जिन्दगीको दोसाँध अनी
फेवातालको पुरानो डुङा
दुबै पर्खिरहेछन
एउटै गन्तब्य
एउटै किनारा
एउटै व्रित्तभित्र ।
एउटा निर्जिब डुंगा
एउटा पुरानो डुंगा
बिसाल तालको बिचतिर
मेरो खल्ली उडाइरहेको छ।
म सजिब मान्छेको धज्जी उडाइरहेको छ
एउटा पुरानो दुङा जसमा,
धमिराहरु लागेका छन्
हरियो लेउ साथी भएको छ पिँधतिर,
बर्सौ बर्ष हावाहुरी खेपेको छ
आंधी बेहेरी सहेको छ
एउटा बिरक्त जिन्दगीको नमुनाको
उपमा भएको छ यो पुरानो दुङा।

उ एउटा देश हो।
एउटा थोत्रो देश शायद नेपाल जस्तै ।
थोत्रो हैन थोत्रो बनाइयेको
जसरी माझीको एउटै गल्तीले
पुरै कायापलट हुनसक्छ एउटा डुंगा
धेरै धेरै भासण गर्ने नेताहरु
सधैं देशको दासत्तो चाहे।
आफु धेरै लुटे जनता भोकै सुते।
हो
म जस्तै
मर्मत बिनाको एउटा पुरानो दुङाजस्तै
हो यो देश्।
प्रभु मलाई बनाउ पहीले
अन्यथा
अन्त्तत: म त डुब्छु नै भोली
तिमी अनी
तिम्रा धेरै मान्छेपनी डुब्नेछन
अनी तिम्रा ती मोटा मोटा खल्ती पनि डुब्नेछन l

गिज्याइरहेको छ एउटा पुरानो डुंगा मलाई
धन्य म एउटा शिक्षित सबल नागरिक रे
धेरै पढेको विद्वान नागरिक रे।
एउटा गरीब देशको धनी नागरिक रे।
तर जहाँ बसेर म मेरो गर्ब गरिरहेको छु
मैले त्यहा धमिराहरु पठायेको छु।
मलाई थाहा छ फेवातालको बिच्मा
मैले पठायेका धमिराहरुको कारण
म पनि डुब्नेछु
अनी धेरै सजिबहरुपनी डुब्नेछन,
मलाई डुबाउने मेरा धमिराहरुलाई सलाम
किनकी मैले फेरी अर्को सुर्योदय देख्ने छैन
अर्का अर्कै रङ्का धमिराहरुलाई
फेरिपनी पठाउने कुचेस्टा गर्नुपर्ने छैन।
मजस्ता अरुलाई फेरी आसुँ झर्नुपर्ने छैन ।।


Pradeep Gautam

(08/22/2010)

जिन्दगीको परिच्छेद भित्र

तिमी जुनसंगै उदाउछौ
अनी सुर्यास्त संगै लुक्छौ,
तिमीमा जुन लुकेको छ,
एउटा निर्जिब क्षितिज माथिबाट
चिहाइरहेको छु ।
चिहाइरहेको छु त्यो उपत्यका म,
जहाँ हुरी हावा, पानी, तुसारो अनी तुवालोहरु
तछाड्मछाड गरिरहेछन
प्रकृतिको चक्रमा अर्को
चक्र मिलाउन।
म तेही 'तिमी' लाई कुरिरहेको छु,
घडीको प्रत्येक टक टक आवाजहरुसंगै।

म
एउटा फुल हु।
त्यो फुल जसमा सुगन्ध छैन,
अनि सजिबता छैन ।
म एउटा फुस्रो कागज हु।
त्यसैले त मलाई सुगन्धको अर्थ थाहा छैन।
र त म 'तिमी' लाई कुरिरहेको छु,

धेरै नदीहरुले मलाइ पथ्थर भन्छन्,
हो म पथ्थर पनि हु,
उल्टो बगिरहेको समयको नदीलाई
रोक्ने दुस्साहस गर्ने
बिल्कुल म एक पथ्थर पनि हु।
तेसैले त म तिमीलाई कुरिरहेछु,

अपरिचित अन्धकारहरुमा
आफैभित्र हरायको
एउटा सुन्सान बस्तिभित्र
ठिङ उभिइरहेको बुख्याचा जस्तै
चाल बिहिन र सक्तिहिन
निरर्थक निरासा हु,
तेसैले त तिमीलाई कुरिरहेको छु ।

हो म त्यहि 'तिमि' को पर्खाइमा छु,
तिमी अर्थात मेरा आसाका त्यान्द्राहरु'
तुसारो तुवालोलाई चिर्ने सुर्यका प्रकासहरु,
तिमी अर्थात फुलका सुगन्धहरु,
तिमी अर्थात कपास जस्तै नरमताहरु
तिमी अर्थात अध्यारोलाई चिर्ने दिपहरु,
एउटा सुनौलो यात्राका कामनाहरु संगै,
कुरिरहेछु म,
जिन्दगीको एउटा परिच्छेद भित्र।

-Pradeep Gautam

(11/14/2010)

पर्खाइ

गोधुलीको सुर्यास्तसंगै
शुरु हुन्छन्
मेरा पर्खाइका पलहरु ।
शायद,
एउटा बचेरोले
आफ्नो चारोको प्रतिक्षा गरेजस्तै,
शायद,
एउटा जोगीले
भिक्षाको प्रतिक्षा गरेजस्तै,
शायद,
एउटा प्रेमीले
न्यानो मायाको प्रतिक्षा गरेजस्तै,
तिनै पर्खाइहरुभित्रको
एउटा पर्खाइ हुँ म।


जो प्रत्येक् बिहानिमा
सुनौलो किरणहरुको आभास खोज्दछ,
जो प्रतेक कदमहरुमा
सफलताको सपना देख्दछ,
जो प्रतेक छहरिहरुमा
सितलताको कामना गर्दछ,
त्यहि स्वोघोशित 'अभिलाशा' हुँ म
र
निरासाका राशहरुमा
आसाका फिलिङाहरुको
घनत्त्वो नपिरहेको छ।
अप्सोच् र अनिस्चित्ताको सागरभित्र
टल टल टल्किने
मोतीको खोजी गरिरहेको छ
तर
उ
थकित छ
अथवा भनौ
म थकित छु,
यो येही संसार भित्र बचेँको छु म,
जहाँ,
मेरा कदमहरुमा काडा छर्ने तत्वोहरु
जर्जर छन्
प्रतेक आसाहरुलाई तुहाउने
दुसासन हरु मौलायेका छन्,

मोती टिप्न हिडेको म,
ओक्टोपसमा बेरियेर फर्केको छु,
एउटै सारन्श बाँकी रहेछ
मेरो पर्खाइभित्र अब,
निरासा, अनिस्चितता अनी अन्धकारहरु।।

यो कुटिल संसार अनी
येस्का कुटिल सिकारीहरु,
मेरा सम्पुर्ण महलहरु
भताभुङ पार्न तम्सिरहेछन्,
समयको प्रतेक निमेश सगै ।।

Pradeep Gautam
(11/25/2010)

जुन एउटा सनतापभित्र

म यहाँ डढीरहेछु
लाग्छ
कतै जुनको सितल छाहरी
मेरो निम्ती सन्तापमै
बिलय हुने हो कि ।।



भावनाका उद्बेग छालहरुसगै
मेरा सारा निस्कपट
अभिलाषाहरु
एउटा अपरिचित गोरेटोसंगै
गुम्नाम् पो हुने हो कि ।।


हो
यी थकिसकेका मेरा कुराइहरु
बर पिपलको सिरसिर
बतासमा
एकनासले डुबुल्कि मार्न खोज्छन ।


मरुभुमिमा ओइलाईसकेको
एउटा पालुवा
केही थोपा पानीको आसमा
पर्खिरहेछ
गनिरहेछ प्रतेक पलाहरु उसले
घामका पूर्वपश्चिमहरुसगै ।।


यो जिन्दगी खै के जिन्दगी,
झिरमा उनेको एउटा माछाजस्तै
तड्पिरहेछन सारा
अकुलुसित् आकाँक्षाहरु
किनाराहरुलाइ छोड्दै बगेका
सारा नदीहरुजस्तै ।।


-प्रदीप गौतम
(07/23/2011)

Cartoon Time: A cartoon from my old file

Bush Era: World before and after Bush in office